Η απομόνωση και οι περιορισμοί στη διατροφή δεν φαίνεται να βοηθούν.
Σε άτομα που λαμβάνουν χημειοθεραπεία δίνεται η οδηγία να αποφεύγουν τις κοινωνικές επαφές για αποφυγή μετάδοσης λοιμώξεων και επίσης ορισμένες τροφές για τον ίδιο λόγο. Η οδηγία δίνεται για το διάστημα που υπάρχει μείωση των λευκοκυττάρων (ουδετεροπενία) λόγω της θεραπείας. Στο διάστημα αυτό οι ασθενείς είναι ευάλωτοι σε λοιμώξεις.
Σε μια πρόσφατη μελέτη διερευνήθηκε ακριβώς αυτό το ερώτημα σε παιδιά που λαμβάνουν χημειοθεραπεία για οξεία μυελογενή λευχαιμία. Μελετήθηκαν 339 παιδιά όσον αφορά τους περιορισμούς στη διατροφή και στις επαφές με τους οικείους και τα κατοικίδιά τους. Σε αυτά τα παιδιά καταγράφηκαν τα επεισόδια πυρετού, βακτηριαιμίας, πνευμονίας και γαστρεντερίτιδας.
Διαπιστώθηκε ότι, ο περιορισμός αυτών των ασθενών από τα κατοικίδιά τους, τις συνήθεις κοινωνικές τους επαφές και από ορισμένες τροφές δεν είχε κανένα όφελος ως προς τις λοιμώξεις που προαναφέρθηκαν ή την εμφάνιση πυρετού.
Φαίνεται λοιπόν ότι αυτή η εμπειρική οδηγία που δίνεται στα ανοσκατασταλμένα άτομα όχι μόνο δεν βοηθά, αλλά αντιθέτως μειώνει και την ποιότητα ζωής με το να περιορίζει αγαπημένες συνήθειες.
Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η μελέτη δεν ήταν τυχαιοποιημένη και αφορούσε μόνο παιδιά, αλλά είχε μεγάλο αριθμό συμμετεχόντων. Όμως αποτελεί μια ένδειξη σε ένα θέμα που δεν υπάρχουν ερευνητικά δεδομένα που να υποστηρίζουν το αντίθετο.
