Τα θειαζιδικά διουρητικά μπορεί να αποτελούν σημαντικότερο κίνδυνο για υπονατριαιμία από ό,τι υποδεικνύεται στην ετικέτα του φαρμάκου, ιδιαίτερα κατά τους πρώτους μήνες της θεραπείας, σύμφωνα με μια μελέτη.
Για να εκτιμήσουν την αύξηση της αθροιστικής συχνότητας υπονατριαιμίας με τη χρήση των θειαζιδικών διουρητικών σε σύγκριση με μη θειαζιδικά αντιυπερτασικά φάρμακα στην κλινική πρακτική ρουτίνας, ερευνητές στη Δανία μιμήθηκαν μια μελέτη κοόρτης βάσει πληθυσμού και καταγραφής από τον Ιανουάριο του 2014 έως τον Οκτώβριο του 2018 σε ασθενείς ηλικίας 40 ετών και άνω που είχαν καμία πρόσφατη συνταγή για οποιοδήποτε αντιυπερτασικό φάρμακο και καμία προηγούμενη υπονατριαιμία.
Η πρώτη δοκιμαστική προσομοίωση στόχος συνέκρινε τη νέα χρήση της βενδροφλουμεθιαζίδης (n=37.786) με έναν αποκλειστή διαύλου ασβεστίου (CCB) (n=44.963). Η δεύτερη συνέκρινε τη νέα χρήση ενός χαπιού συνδυασμού υδροχλωροθειαζίδης και ενός αναστολέα συστήματος ρενίνης-αγγειοτασίνης (RAS) (n=11.943) με έναν αναστολέα RAS μόνο (n=85.784). Η κύρια έκβαση ήταν η αθροιστική επίπτωση των επιπέδων νατρίου για δύο χρόνια κάτω από 130 mmol/L. Τα αποτελέσματα δημοσιεύτηκαν στις 19 Δεκεμβρίου από το Annals of Internal Medicine.
Οι αθροιστικές περιπτώσεις υπονατριαιμίας για δύο χρόνια ήταν 3,83% για τη βενδροφλουμεθιαζίδη και 3,51% για την υδροχλωροθειαζίδη συν έναν αναστολέα RAS. Οι διαφορές κινδύνου ήταν 1,35% (95% CI, 1,04% έως 1,66%) μεταξύ θειαζίδης και CCB και 1,38% (95% CI, 1,01% έως 1,75%) μεταξύ υδροχλωροθειαζίδης συν έναν αναστολέα RAS και έναν αναστολέα RAS μόνο. Οι διαφορές κινδύνου ήταν υψηλότερες στις μεγαλύτερες ηλικίες και στις περισσότερες συννοσηρότητες. Τις πρώτες 30 ημέρες, η αναλογία κινδύνου για υπονατριαιμία ήταν 3,56 (95% CI, 2,76 έως 4,60) με τη βενδροφλουμεθιαζίδη και 4,25 (95% CI, 3,23 έως 5,59) με την υδροχλωροθειαζίδη. σε ένα έτος, ήταν 1,26 (95% CI, 1,09 έως 1,46) και 1,29 (95% CI, 1,05 έως 1,58), αντίστοιχα.
Φαίνεται ότι η υπονατριαιμία είναι μια συχνή ανεπιθύμητη ενέργεια των θειαζιδικών διουρητικών και είναι μεγάλη η σημασία της κλινικής ευαισθητοποίησης και παρακολούθησης.
Τα αποτελέσματα αυτά έρχονται σε αξιοσημείωτη αντίθεση με τις συχνότητες υπονατριαιμίας που περιγράφονται στις ετικέτες των προϊόντων για τα θειαζιδικά διουρητικά. Η υπονατριαιμία που προκαλείται από θειαζίδες αναφέρεται επί του παρόντος με ασυνεπή συχνότητα στις υπάρχουσες ετικέτες φαρμάκων. Η συχνότητα αυτής της ανεπιθύμητης ενέργειας τις περισσότερες φορές αναγνωρίζεται ως άγνωστη ή ασυνήθιστη έως πολύ σπάνια (δηλαδή <1 στις 10.000 έως <1 στις 100).
Βιβλιογραφία
Niklas Worm Andersson, et al. Cumulative Incidence of Thiazide-Induced Hyponatremia. https://doi.org/10.7326/M23-1989,
