Πάνω από το 80% των ενηλίκων στους οποίους έχει συνταγογραφηθεί ένα φάρμακο για την παχυσαρκία διακόπτουν τη λήψη του μετά από 1 χρόνο, αν και τα ποσοστά επιμονής είναι υψηλότερα για τους ενήλικες που λαμβάνουν σεμαγλουτίδη και λιραγλουτίδη, σύμφωνα με δεδομένα πρ’οσφατης μελέτης.
Όλο και περισσότερο κατανοούμε τα ποσοστά επιμονής με τα φάρμακα κατά της παχυσαρκίας στην κλινική πράξη, καθώς και ορισμένους από τους βασικούς παράγοντες που σχετίζονται με τη μακροχρόνια λήψη φαρμάκων για τη χρόνια διαχείριση βάρους. Τα ευρήματα της πρόσφατης μελέτης υποδεικνύουν ότι ενώ η επιμονή σε μεταγενέστερα στάδια με φάρμακα κατά της παχυσαρκίας παραμένει σχετικά χαμηλή, οι ασθενείς που λαμβάνουν πιο αποτελεσματικά φάρμακα κατά της παχυσαρκίας και όσοι παρουσιάζουν μεγαλύτερη μεσοπρόθεσμη απώλεια βάρους έχουν υψηλότερες πιθανότητες να επιμείνουν με φάρμακα κατά της παχυσαρκίας στο 1 έτος.
Ο Gasoyan και οι συνεργάτες του διεξήγαγαν μια αναδρομική μελέτη σε ενήλικες με ΔΜΣ 30 kg/m2 ή υψηλότερο που συμπλήρωσαν μια αρχική συνταγή για ένα φάρμακο για την παχυσαρκία από τον Ιούλιο του 2015 έως τον Ιούνιο του 2022. Τα φάρμακα για την παχυσαρκία που συμπεριλήφθηκαν στη μελέτη ήταν φαιντερμίνη/τοπιραμάτη, ναλτρεξόνη/βουπροπιόνη, ορλιστάτη (Xenical, Roche), υποδόρια σεμαγλουτίδη 2,4 mg (Wegovy, Novo Nordick) και υποδόρια λιραγλουτίδη 3 mg (Saxenda, Novo Nordisk). Η επιμονή της φαρμακευτικής αγωγής στους 3 μήνες ορίστηκε ως ένα σωρευτικό κενό μικρότερο από 15 ημέρες εντός 3 μηνών από την αρχική συνταγογράφηση, η επιμονή 6 μηνών ορίστηκε ως ένα σωρευτικό κενό μικρότερο από 45 ημέρες εντός 6 μηνών από την πρώτη συνταγογράφηση και η 12μηνη επιμονή ορίστηκε ως ένα σωρευτικό κενό μικρότερο από 90 ημέρες εντός του πρώτου έτους από την αρχική συνταγογράφηση. Συνολικές ημέρες κάλυψης με φάρμακα για την παχυσαρκία συλλέχθηκαν για κάθε συμμετέχοντα. Η ποσοστιαία απώλεια βάρους, ο ΔΜΣ κατά την έναρξη και οι κοινωνικοδημογραφικές μεταβλητές συλλέχθηκαν από ηλεκτρονικά αρχεία υγείας.
Τα ευρήματα δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Obesity.
Τα υψηλότερα ποσοστά επιμονής ήταν με τη σεμαγλουτίδη
Υπήρχαν 1.911 ενήλικες που έλαβαν μια αρχική συνταγή φαρμάκων για την παχυσαρκία (μέση ηλικία 44 έτη, 75% γυναίκες, 76% λευκοί). Οι συμμετέχοντες παρακολουθήθηκαν για διάμεσο όρο 2,4 ετών. Από την ομάδα της μελέτης, το 34% έλαβε ναλτρεξόνη/βουπροπιόνη, το 26% έλαβε φαιντερμίνη/τοπιραμάτη, το 25% έλαβε σεμαγλουτίδη, το 14% έλαβε λιραγλουτίδη και το 0,9% έλαβε ορλιστάτη.
Το ποσοστό των ενηλίκων που συνέχισαν τα φάρμακα για την παχυσαρκία ήταν 44% στους 3 μήνες, 33% στους 6 μήνες και 19% σε 1 έτος. Τα ποσοστά επιμονής διέφεραν ανάλογα με τη φαρμακευτική αγωγή. Στους 3 μήνες, η σεμαγλουτίδη είχε το υψηλότερο ποσοστό επιμονής στο 63%, ακολουθούμενη από τη λιραγλουτίδη με 52%, τη φαιντερμίνη/τοπιραμάτη με 36%, τη ναλτρεξόνη/βουπροπιόνη με 34% και την ορλιστάτη με 11%. Σε 1 έτος, η σεμαγλουτίδη είχε το υψηλότερο ποσοστό επιμονής στο 40%. Τα ποσοστά επιμονής ήταν 17% για τη λιραγλουτίδη, 13% για τη φαιντερμίνη/τοπιραμάτη, 10% για τη ναλτρεξόνη/βουπροπιόνη και 0% για την ορλιστάτη σε 1 έτος. Μεταξύ των ενηλίκων που συνέχισαν τα φάρμακά τους σε 1 έτος, ο διάμεσος αριθμός ημερών που καλύπτονταν από ένα φάρμακο για την παχυσαρκία ήταν 504 ημέρες. Για όσους δεν συνέχισαν τη φαρμακευτική αγωγή τους, ο διάμεσος αριθμός ημερών που καλύπτονταν ήταν 120 ημέρες (P < .001).
Οι ενήλικες που έλαβαν σεμαγλουτίδη ήταν πιο πιθανό να συνεχίσουν τη φαρμακευτική αγωγή τους σε 1 έτος από εκείνους που έλαβαν φαιντερμίνη/τοπιραμάτη (προσαρμοσμένο OR = 4,26; 95% CI, 3,04-6,05), ενώ όσοι έλαβαν ναλτρεξόνη/βουπροπιόνη ήταν λιγότερο πιθανό να συνεχίσουν τη φαρμακευτική αγωγή τους σε σύγκριση με φαιντερμίνη/τοπιραμάτη (aOR = 0,68; 95% CI, 0,46-1).
Μεταξύ 524 ενηλίκων που συνέχισαν το φάρμακο κατά της παχυσαρκίας στους 6 μήνες, κάθε μείωση του σωματικού βάρους κατά 1% συσχετίστηκε με μεγαλύτερη πιθανότητα συνέχισης της φαρμακευτικής αγωγής σε 1 έτος (aOR = 1,06; 95% CI, 1,03-1,09).
Τα ευρήματα αυτά δείχνουν ότι υπάρχει πολλή δουλειά που πρέπει να γίνει για να αντιμετωπιστούν τα εμπόδια στη συνεχή χρήση των φαρμάκων κατά της παχυσαρκίας. Ταυτόχρονα, είναι ενθαρρυντικό να βλέπουμε ότι οι ασθενείς που λαμβάνουν πιο αποτελεσματικά φάρμακα κατά της παχυσαρκίας και όσοι παρουσιάζουν μεγαλύτερη μεσοπρόθεσμη απώλεια βάρους έχουν υψηλότερες πιθανότητες διατήρησης της θεραπείας σε μεταγενέστερο στάδιο. Αυτά θα μπορούσαν να είναι σημαντικά ευρήματα για κλινικούς ιατρούς, υπεύθυνους χάραξης πολιτικής, καθώς και ερευνητές που εργάζονται σε αυτόν τον τομέα.
Βιβλιογραφία
Hamlet Gasoyan, et al. Early- and later-stage persistence with antiobesity medications: A retrospective cohort study. Obesity (Silver Spring). 2023 Dec 6.
